Prezbiopia (starczowzroczność) to powolne (związane z wiekiem) obniżanie się zdolności oka do akomodacji, powodujące problemy z widzeniem z bliska. Zmodyfikowana teoria geometryczna jest najnowszą teorią opisującą przyczyny prezbiopii. Podaje ona, że rosnąca soczewka działa na tęczówkę i mięsień rzęskowy, które z wiekiem przesuwają się do przodu. Prowadzi to do osłabienia napięcia więzadełek Zinna, które nie są w stanie efektywnie rozluźniać twardniejącej soczewki, co obniża amplitudę akomodacji.
Prezbiopię można korygować okularami, soczewkami kontaktowymi oraz chirurgicznie. Najlepsze widzenie zapewniają okulary. Wyróżnia się okulary jednoogniskowe oraz wieloogniskowe. Okulary wieloogniskowe, pomimo wygody związanej z widzeniem na różne odległości, mogą zaburzać chód i zwiększać ryzyko upadku. Zdarza się też, że nie każdy pacjent jest w stanie zaadaptować się do okularów progresywnych, co może mieć związek z aspektami widzenia obuocznego. Prezbiopię można korygować soczewkami kontaktowymi multifokalnymi, wprowadzając monowizję lub zmodyfikowaną monowizję.
Jednak nawet prawidłowo skorygowana prezbiopia może obniżać jakość życia. Dotyczy to nie tylko czytania czy pisania, starczowzroczność utrudnia nawet gotowanie, higienę osobistą czy prace rolnicze. Szacuje się, że w 2005 roku na świecie było około 1,04 miliarda przypadków prezbiopii funkcjonalnej, z czego 517 milionów nie miało prawidłowej korekcji. Okazuje się, że brak prawidłowej korekcji do bliży powoduje utratę 0,016% PKB przy założeniu, że osoby w wieku produkcyjnym to grupa poniżej 50 roku życia.
